Bij de wake

Zojuist was ik aanwezig bij een wake voor Jo Cox, het vermoorde Britse parlementslid. Met een man of 100 waren we op het centrale plein van Oxford bijeen gekomen om twee minuten stilte te houden, en om speeches van ons lokale parlementslid en van haar voormalige werkgever Oxfam te horen. Bijzonder roerend was de aanwezigheid van Catherine Bearder, een Liberal Democrat (min of meer de lokale D66) die speciaal naar deze bijeenkomst gekomen was om haar afschuw uit te spreken over deze moord.

Dat past in een breder patroon van solidariteit over de partijgrenzen heen. Het is opvallend en hoopgevend hoezeer de verschillende richtingen van het politieke spectrum samenwerken om deze daad te veroordelen. Punt is dat iedereen erkent dat dit een aanval op de democratie als geheel is, en er dus ook zo op reageert. Bijvoorbeeld: de Conservatieven hebben ervoor gekozen om in verkiezing voor de vrijgekomen parlementszetel van Cox geen tegenkandidaat te stellen. Zo worden het effect van deze moord voor zover mogelijk geminimaliseerd, en wordt voorkomen dat de dader zijn doel bereikt, namelijk met geweld politieke verandering teweeg brengen. Dat alles is extra bijzonder, omdat het middenin de extreem zwaar bevochten refrendum-campagne gebeurt. De afgelopen dagen voelen als het oog van de storm.

Ook de media zijn verenigd, van links tot rechts. Alle kranten hier berichtten meteen over de extreem-rechtse achtergrond van de dader, iets wat in Nederland wel anders was. Ook de aartsconservatieve kranten, zoals Telegraph, noemen haar een martelaar van de democratie – zonder mitsen en maren. De Spectator, normaal een blad waar het nationalistisch gereutel van de inteelt-adel kunt lezen, ging zelfs een stap verder en legde meteen na de moord de link met de hysterische manier waarop het vertrek-kamp zijn campagne gevoerd heeft.

En ja, natuurlijk, bij dit alles zit een flinke dosis welbegrepen eigenbelang. De dood van Cox is voor Corbyn een zeer zeldzame kans om eens als staatsman over te komen. Het is voor Cameron een kans om zijn menselijke kant te laten zien. De rechtse kranten moeten wel spijt betuigen, gegeven hoe ze zich de afgelopen jaren gedragen hebben. Maar toch: men is beschaafd genoeg om het landsbelang voor het partijbelang te laten gaan.

Hoe anders was dat in Nederland na de dood van Fortuyn. Waar de Britten deze moord gebruikt hebben om hun eenheid te benadrukken, werd de moord op Fortuyn gebruikt om verdeeldheid te zaaien. Onmiddellijk na de dood van Fortuyn ontstond er een kliek van zelfbenoemde bewakers van de erfenis van Pim, die door voortdurend gesleep met zijn lijk de rest van het land monddood gemaakt hebben. Er ontstond een inquisitie, die een daad van terrorisme voor eigen gewin gebruikt heeft. We leven nog steeds in de schaduw van hun daden. Het wordt tijd dat we daar eens onderuit komen.

1 Comment on "Bij de wake"

  1. Ergens op het internet las ik dat Cox’ aanhang in meerderheid pro Brexit heeft gestemd. Als dit juist is, vind ik dat een interessant gegeven, haar persoonlijk ‘remain’-standpunt dat ze propageerde in aanmerking genomen. Want wie en wat vertegenwoordigde Cox dan eigenlijk, gezien de uitslag van het referendum over een zo gewichtige Britse aangelegenheid? Dan moet ze haar kiezers niet hebben gekend, of had ze daar lak aan. Maar ruste zij in vrede.

    Haar lijk tegen Fortuyn’s corpus uitspelen, vind ik dan behalve onjuist ook macaber en weerzinwekkend. Voelt als grafschenderij aan. De moord op Fortuyn kan worden begrepen (verteerd) als een offer ter wille van de verdediging van de vrijheid van meningsuiting, wat publiekelijk erkend is geworden en op zijn standbeeld in Rotterdam in het Latijn is gegrift. En die defensie was nodig! Lees o.m. Lakemans ‘Binnen zonder kloppen, waar L. het heeft over het McCarthy-isme dat in ons land de kop opstak.

    Dat er vanaf Fortuyn’s verscheiden tegenvuur wordt uitgebracht op de ‘partij’ die het vóór F. ’s dood voor ‘t zeggen had, en van die macht een tyranniek gebruik maakte, kan niet anders dan als begrijpelijk en vergeeflijk worden beöordeeld, of zelfs als noodzakelijk. Een terechtwijzing waarvan je overigens geen maatschappelijk nadeel ondervindt. Je mag je baantje houden. Vergelijk dit met het lot van o.a. Janmaat en zijn vrouw.

    En wie is er per slot van rekening begonnen?! Dat telt nog steeds.

Leave a comment

Your email address will not be published.


*