‘Kopvoddentaks’, ‘Make America Great again’, ‘vol is vol’, ‘meer blauw op straat’. ‘Salonsocialisten’. Het zijn allemaal spreuken die in linkse kringen gehekeld worden. Het is het populistisch vergif dat het volk ingegoten wordt, simpele antwoorden op complexe problemen.  Het wakkert het gehekelde onderbuikgevoel aan.

Complexe meningen zijn niet in simpele termen te vangen, en daardoor vechten de rationele linkse politici een verloren strijd tegen de populisten. De complexe en veelzijdige problemen in de  maatschappij; structureel racisme, immigratie, gendergelijkheid en tolerantie, zijn niet in simpele termen te vangen.

Niets is minder waar! Maar dit sentiment legt een vruchtbare bodem voor de opkomst van het populisme dat de westerse wereld op dit moment teistert.  Van de geschiedenis van politieke activisten die positieve en blijvende veranderingen in de maatschappij hebben  bewerkstelligd kunnen we veel leren.

“I have a dream”. Iedereen kent deze woorden van Martin Luther King Jr.  Het zijn vier simpele woorden die de gehele strijd rond rassengelijkheid in Amerika van de jaren 60 belichamen.  Bijna niemand herinnert zich de rest van de tekst van de speech, maar deze vier woorden staan in iedereens geheugen gegrift.  Ze belichamen ook het de gehele boodschap die de zwarte dominees aan een heel land, aan de hele wereld wilden verkondigen.  Ondanks de nu bestaande ongelijkheid, de segregatie van een bevolking op basis van huidskleur, de politieke en economische factoren die  dit systeem in stand houden, is er hoop.

Hoop op een wereld waar mensen beoordeeld worden op hun karakter,  en niet op hun kleur.  Het benadrukt één keer zowel de ongelijkheid van het moment, dat dit nu slechts een droom is, als dat het een hoop uitspreekt naar de toekomst. En hoe deze te bereiken, met hoop, vreedzame actie, en verzoening van een gemeenschappelijk ideaal.

Of neem een voorbeeld aan Mahatma Gandhi.  Als vader van India heeft hij een blijvend stempel achtergelaten op zijn vaderland, en de hele wereld.  Zijn acties waren altijd gekarakteriseerd door vreedzaamheid,  verdraagzaamheid, en afschuw van geweld.  Er zijn ontelbaar veel spreuken van Gandhi’s hand, maar neem bijvoorbeeld deze: “een oog voor een oog, laat de hele wereld blind”. Dit is de kern van zijn vredelievende boodschap; hoe eer en de eis van  strikte rechtvaardigheid resulteren in een nadeel voor allen, en dat verdraagzaamheid, compassie, en vergevingsgezindheid de uitweg zijn uit deze negatieve spiraal.

Zijn politieke statements beperken zich niet alleen tot de het juist kiezen van woorden, maar ook tot actie.  Als protest tegen de hoge belastingen van het essentiële levensmiddel zout organiseerde hij een vreedzame mars naar de kust  om het zelf te gaan halen. één actie, die de oneerlijkheid van de belasting blootlegt, het  vreedzame ideaal van zijn protest uitbeeldt en de zelfredzaamheid van het Indiase volk belichaamt.

Ook tegenwoordig zie je politici die hun linkse idealen vangen in een bondige en klare taal.  Neem als voorbeeld de Canadese minister president Justin Trudeau. Het kabinet dat hij formeerde was voor het eerst een  redelijke afspiegeling van de maatschappij.  Zijn kabinet bevat een groot aantal ministers die oorspronkelijk immigrant waren, ministers van aboriginal afkomst, en  50% is vrouw.  Vaak staan linkse politici met hun mond vol tanden als ze aangevallen worden op beleid dat gelijkheid probeert te bewerkstelligen.  Weten ze niks terug te zeggen op dooddoeners als ‘positieve discriminatie is ook discriminatie’. Maar toen Trudeau door een journalist uitgedaagd werd op het feit  dat zijn kabinet 50% vrouw was, was zijn simpele  antwoord: “It’s 2015”.

Het is waar dat haat sneller spreidt dan liefde, en dat angst sterker tot actie roept dan verdraagzaamheid, maar dat is des te meer reden om het linkse sentiment op een heldere manier over te dragen.  De geschiedenis heeft geleerd dat complexe boodschappen wél in simpele woorden te vangen zijn, en het is tijd voor denkers die de problemen van vandaag de dag durven te reduceren tot hun kern, een kern die gebaseerd is op gelijkheid, vrede, en acceptatie van verschil.

De linkse politieke denkers hebben te lang strijd gevoerd met als doel het implementeren van regels. Als de de gelijkheid van kansen in de wet wordt vastgelegd dan zal dat vanzelf diffunderen naar een gelijkere maatschappij.  Daardoor hebben ze compleet de ideologische strijd genegeerd. De wetten die zijn ingesteld hebben geleid tot een dissonantie tussen politiek en de algemene mening.  Politiek correct is een vies woord geworden, en in plaats van dat de de regels die gelijkheid bevorderen gevierd worden, worden ze gehekeld.

Het is tijd dat linkse politici het weer aandurven om hun wereldbeeld in klare taal te verkondigen.