De Europese media staan deze week bol van de claim dat Turkije zojuist ‘pedofilie gelegaliseerd heeft’.

Dit verhaal, dat al lang een stokpaardje van fascistisch rechts is, vindt gretig aftrek op de discussiefora van groepen als de English Defense League; maar dat is niet waar het verhaal vleugels gekregen heeft. De onjuiste bewering dat een gerechtelijke uitspraak in Turkije de wettelijke bescherming op sex met kinderen heeft opgeven komt van centristische politieke krachten uit het ‘verlichte Europa’. Het wordt hoog opgespeeld in Griekenland, wat niet zo gek is gegeven de geschiedenis van kinderachtig nationalisme aan beide kanten van de Egeïsche Zee.

Toch moet je voor de bron van dit verhaal niet naar de arme Balkan, maar naar Duitsland, Oostenrijk en Zweden, en naar een van hun sociaaldemocratische ministers – het toonbeeld van vooruitgang, mensenrechten en universele waarden. De Zweedse minister van buitenlandse zaken tweette het nieuws, dat onmiddellijk doorgegeven werd via de belangrijkste mediakanalen in Oostenrijk met de kop “Turkije staat sex met kinderen onder de 15 toe” gevolgd door de relevantie diplomatieke correspondentie tussen Turkije en Zweden, rapporten van experts, enzovoort.

Dus wat is er nou echt gebeurd in Turkije? Het recht werd gevraagd om een zaak te beoordelen waarin twee minderjarigen onder de 15 seks gehad hadden. Het Constitutionele Hof merkte in cassatie op dat Artikel 103 van het Turkse wetboek van strafrecht geen verschil maakt tussen seksueel geweld tegen een minderjarige en gevallen van seksueel contact waarin beide partijen onder de 15 jaar zijn. Artikel 103 stelt elke seksuele daad met een partner onder de 15 strafbaar, met een gevangenisstraf van drie tot acht jaar.

Het Constitutionele Hof (met een nipte meerderheid van zeven tegen zes) beschouwde de beslissing van het gerechtshof en besloot dat er een onterecht gat in het strafrecht zat, namelijk dat er geen ruimte was voor het gerechtshof om seks tussen twee veertienjarigen op dezelfde manier te bekijken als seks tussen een minderjarige en een meerderjarige. Het hof sommeerde daarom de regering om binnen zes maanden Artikel 103 te herzien. Het is nu aan het Turkse parlement om de wet aan te passen, gegeven de beslissing van het Hof dat het onrechtvaardig is om deze twee gevallen hetzelfde te behandelen.

Verre van dat het seksueel misbruik van kinderen goedkeurt, heeft het Constitutioneel Hof een uitspraak gedaan die past bij wat in heel Europa de norm is. De Griekse wet, bijvoorbeeld, heeft dit geval al meegenomen. In paragraaf 2 en 3 van Artikel 339 staat dat seks tussen minderjarigen onder de 15 niet strafbaar is, tenzij het leeftijdsverschil groter is dan drie jaar. Als dat niet zo is, dan wordt slechts de kinderbescherming ingeschakeld. Het wetsartikel maakt dus expliciet onderscheid tussen de leeftijdscategorieën onder de twaalf, tussen twaalf en vijftien, en vijftien en ouder. Dat was precies het punt van de beslissing van het Turkse Hof, ongeacht hoe die verder in Europa geïnterpreteerd werd.

Het hele gehannes rondom deze kwestie laat volgens mij zien wat de inherente beperkingen zijn van recht in een kapitalistische maatschappij en hoe dat recht om gaat met met de sociale problemen van die maatschappij. Maar hoe het ook zij, de enige kwestie voor links is deze: enkel in een Europa dat van noord tot zuid zo bezig is met politiek gemotiveerd anti-moslim radicalisme konden de pogingen van het Constitutioneel Hof om oneffenheden in zijn rechtssysteem glad te strijken de oorzaak zijn van krantenkoppen over hoe het grootste moslimland aan onze grenzen het verkrachten van kinderen zou legaliseren.

Dit alles komt natuurlijk uit de monden van Europese politici die niks hebben gedaan toen 10.000 kinderen uit oorlogsgebieden simpelweg verdwenen. Het is een moreel gevoel dat zwelgt in de schokkende beelden van kinderen in Aleppo die gered worden uit kapotgebombardeerde gebouwen, als dat zo uitkomt voor onze buitenlandse politiek. Maar ze hebben tegelijkertijd geen moeite om diezelfde kinderen te begraven, hetzij in de Middellandse Zee, hetzij in de bureaucratie van onze onderbetaalde sociale diensten, mochten ze het proberen om onze verlichte maatschappij te betreden. En ondertussen, natuurlijk, terwijl alle fatsoenlijke opinievorming zich richt op Trump, Le Pen en de Brittain First-types, staat het tuig voor de moskeeën om te roepen “Mohammed was een pedo”.

Nee, wij zijn niet zoals zij. Wij zijn Zweedse sociaaldemocraten, Oostenrijkse televisieproducers, beschaafde Griekse advocaten, journalisten en andere steunpilaren van de vooruitgang. Je kunt zien hoe progressief we zijn als je kijkt naar de mensen die niet zijn zoals wij. Op het moment dat zij geconfronteerd worden met dezelfde dilemma’s als wij laten ze zien hoe barbaars ze zijn.

Gelukkig zijn wij er nog om de onschuldigen te beschermen.

Je kunt de originele engelse versie van dit stuk van Kevin Ovenden hier lezen