Gisteravond heb ik mijn eerste bijeenkomst van de Labour-partij meegemaakt. De rare lokatie – een kleuterschool –  plus het feit dat er toen ik binnenkwam alleen maar vijf ouwe dametjes in de zaal aanwezig deden mij denken dat het een duffe avond zou worden. Niets bleek minder waar.

Het liep storm op de bijeenkomst. Een half uur van te voren waren alle stoelen vol. Ook de stoelen uit de naastgelegen kerk boden geen soelaas. Vervolgens werden de kinderstoeltjes van de creche ingezet. Ook dat hielp niet. Toen gingen mensen in de vensterbanken zitten. Uiteindelijk moest alsnog de helft van de belangstellenden staan. De doorsnee ledenvergadering met niets spannends op de agenda, die gepland was voor 40 mensen, trok er uiteindelijk meer dan 160.

De reden voor dit alles: de verkiezing van Jeremy Corbyn tot partijleider van Labour. De man die geldt als zo links dat het leger dreigde te muiten als hij aan de macht zou komen trekt volle zalen, zelfs als hij er niet bij is. De mobiliserende strekt zich uit over veel verschillende groepen. In de zaal zat alles van oud-leden die weggelopen waren vanwege de Britse deelname aan de Irak-oorlog, tot mensen die eigenlijk niets met politiek hadden maar het idee kregen dat hier iets uitzonderlijks gebeurde. Hoewel er amper iets op de agenda stond dat met Corbyn te maken had, waren ze er toch.

Wat mij het meeste opviel was dit: voor zover ze aan het woord kwamen, leken de nieuwkomers verenigd in de opvatting dat politiek meer gaat om het winnen van een discussie dan over het winnen van verkiezingen. Het gaat om het intellectueel verslaan van de Tories, en komt de verkiezingswinst vanzelf. Dit is binnen een centrum-linkse partij vloeken in de kerk, maar het is een mening die ik zelf al langer heb. Het was prettig om te zien dat die gedachte nu onder meer mensen lijkt te leven.

Bovendien lijkt deze nieuwe manier van naar politiek kijken langzaamaan door te sijpelen naar het partijkader. En ze moeten ook wel: een groot verschil tussen het Britse stelsel en het Nederlandse is dat iedere volksvertegenwoordiger individueel zijn mandaat dient te veroveren. Dat betekent dat als een meerderheid van de partijleden pro-Corbyn is, het lokale parlementslid zich niet kan veroorloven om te sterk tegen hem te zijn, omdat hij dan bij de volgende verkiezingen geen kandidaat meer is. Er is geen kieslijst waar je onder kunt schuilen. Er werd lippendienst bewezen aan de corbynmania, maar in de kleine dingen was te merken dat het ze toch niet lekker zat. Veel van het kader heeft in de leiderschapsverkiezingen op andere kandidaten gestemd.

Het is de vraag hoe de situatie zich zal ontwikkelen. Labour heeft nu een enorme berg enthausiaste vrijwillgers, maar het is de vraag hoe ze die een plek in de organisatie gaan geven. De partij is, misschien wel nog meer dan de PvdA, vooral een machine om verkiezingen te winnen, en het was duidelijk dat het lokale partijkader niet zo goed wist wat ze met al deze nieuwelingen aan moesten. Er werd amper uitleg gegeven over de procedure van de vergadering of over de issues die op de agenda stonden. Het feit dat de verviervoudiging van de opkomst voor de organisatie als een totale verrassing kwam zegt op zichzelf al genoeg. De mate waarin Labour op campagnevoeren gericht is, is ook te zien aan het feit dat de lokale afdeling amper verdiepende activiteiten – zoals lezingen – aanbiedt, iets wat de PvdA wel doet. Het is te bezien hoe Labour zowel de ideeen van de nieuwe aanwas als de extra mankracht in de organisatie gaat verwerken. De clash tussen de nieuwe aanwas, die vol van enthausiasme binnengekomen is, en het ingedommelde afdelingskader zal interessant zijn om van dichtbij mee te maken.