Jacobin heeft een mooi stuk over hoe socialisme alle intellectuele problemen van het links-liberalisme in een keer oplost. Het laat zien hoe het centraal stellen van de economische strijd een oplossing biedt voor de wolligheid, de identiteitspolitiek en het kinderachtige moralisme van het progressief-liberale denken. Zoals de schrijfster zegt: socialisme is een meer consistente en effectievere manier om linkse waarden te realiseren.

In mijn begrip van de mechanismes van sociale verandering waren er amper andere mogelijkheden dan verkiezingen enerzijds en revolutionair geweld anderzijds. Ik wist wel dat vakbonden bestonden, maar enkel als mechanisme om hogere lonen voor bepaalde bedrijfstakken te krijgen (…)

Ik leerde dat de meest effectieve sociale bewegingen niet enkel over invloed op kiezers en druk op politici gingen, maar zich ook bezig hielden met het uitdagen van een corporatistische heersende classe, waar niemand ooit op gestemd had. Ik ontdekte dat socialisten meedoen aan het kiessysteem, maar dat ze hun gevechten op de werkvloer en onder de bevolking uitvechten, terwijl ze democratische bewegingen bouwen om de status quo op z’n kop te zetten. Deze ontdekking over de structuur van de maatschappij was krachtig. Het overtuigde me dat belasting en een sociaal vangnet niet genoeg zijn om een hoge levensstandaard voor iedereen te garanderen, omdat – zolang ze daar de mogelijkheid toe hebben – de heersende klasse constant het progressieve politieke project zal ondermijnen.

Natuurlijk bleef ik na dit begrip zitten met een grimmiger beeld van de maatschappij dan daarvoor. Maar het was ontzettend bevrijdend om te ontdekken dat rechtvaardigheid en democratie geen tegengestelde waarden zijn, en dat de arbeidersklasse centraal staat in het socialistisch denken omdat die in de beste positie is om systematische verandering te veroorzaken – en niet omdat men denk dat hun problemen de enige echte zijn.